سرآغاز

وادی ایمن سرزمین مقدسی است که موسی(ع) با ورود به آن با پایی برهنه و قلبی آکنده از شور و اطمینان و ایمان، حضور پرورگار خویش را احساس نمود...

خداوند با او حرف زد، او با خدا حرف زد...

هرچند خدا به او گفت "لن ترانی" اما موسی(ع)، خدا را در وادی ایمن با چشم دل مشاهده نمود...

دل آدمی حرم خداست، پس مکان مقدسی است، چون وادی ایمن...

مهمان دل اگر شدیم او را با چشم دل می توانیم ببینیم...

اگر می خواهیم به مهمانی خانه ای برویم که او صاحب آن خانه است، ادب بندگی حکم می کند، با پای برهنه، چون موسی(ع) برویم...

باشور و اطمینان و ایمان قدم برداریم تا سخن خدا را بشنویم و جان های تشنه مان را سیراب کنیم...

سعی دارم در این وبلاگ از ادب بندگی بگویم و از مهربانی مولایی که آغوش دریایی رحمتش به سوی بندگانش باز است...

خدایا غرقم کن...